Praktycznie każda żywność ma okres przydatności do spożycia. Dla produktów niekonserwowanych są to dni. W przypadku konserw i innych artykułów ze spiżarni są to zazwyczaj miesiące, jeśli nie lata. Ryż, kasze i inne tego typu produkty składowane w idealnych warunkach mogą być trzymane bez niemal żadnych ograniczeń. Tutaj zaskoczenia nie ma. Pytanie jednak co z miodem? Niektóre strony podają, że miód ma praktycznie nieograniczony termin przydatności do spożycia. Podane są nawet przykłady odnalezienia starożytnych amfor datowanych na 3000 lat przed naszą erą, które wciąż zawierały nadający się do spożycia miód. Dlaczego miód jest tak odporny na psucie? Istnieją ku temu aż cztery różne powody.
Miód składa się głównie z cukru i wody, w proporcjach 4/5 cukru i 1/5 wody. Cukier jest higroskopijny, co oznacza, że łatwo wiąże się z wodą i pochłania wilgoć z otoczenia. Bakterie, które dostaną się do słoika z miodem, zostają odwodnione, przez co ich rozmnażanie jest bardzo utrudnione. Drugim powodem jest gęstość miodu. Kleista substancja pozbawia bakterie tlenu potrzebnego do rozwoju.
Trzeci powodem jest zawartość enzymu zwanego oksydazą glukozową. Enzym ten pomaga w rozkładzie glukozy. Efektem ubocznym jest niewielka ilość nadtlenku wodoru. Przeciętna osoba zna ten związek chemiczny pod nazwą handlową woda utleniona. Nadtlenek wodoru używany jest między innym do dezynfekcji ran, ze względu na swoje właściwości antyseptyczne. Dla bakterii środowisko z nadtlenkiem wodoru jest mordercze.
Wreszcie miód jest również bardzo kwaśny. pH miodu wynosi 3.4 do 6.1. Wartości poniżej 7 uznawane są za odczyn kwaśny, niegościnny dla większości bakterii.
Źródła:
https://www.smithsonianmag.com/science-nature/the-science-behind-honeys-eternal-shelf-life-1218690/
https://bonavita.pl/cukier
https://www.eatthis.com/food-that-doesnt-go-bad/
