Kino często nazywane jest srebrnym ekranem. Jest to o tyle dziwne, że ekran, na którym wyświetlane są filmy, jest na ogół biały. Skąd więc pochodzi to określenie?
Pierwsze projekcje kinowe odbywały się już pod koniec XIX wieku, jednak ich prawdziwy rozkwit popularności przypada na początek XX wieku. Używana wtedy technologia odbiega od tego, do czego jesteśmy obecnie przyzwyczajeni. Obraz był rozmyty, czarno-biały i wyświetlany w niewielkiej ilości klatek na sekundę. Wraz ze wzrostem popularności kina zaczęły szukać sposobów na ulepszenie jakości filmów. Jedną z metod polepszania jakości wyświetlanego obrazu było pokrycie powierzchni ekranu warstwą odblaskowej metalicznej farby. Owocowało to lepszym kontrastem i zmniejszało rozmycie.
Nie jest do końca jasne, kto pierwszy wpadł na ten pomysł. Wynalazek najczęściej przypisuje się niejakiemu Harry’emu C. Williamsowi z Akron w stanie Ohio. Williams eksperymentował ze srebrnym ekranem w latach dwudziestych XX wieku i ostatecznie został pionierem produkcji specjalnych ekranów. Najpierw były to zwykłe płachty materiału pokryte metaliczną farbą, a później specjalne ekrany winylowe. Williams wymyślił też ekran z otworami mającymi lepiej przepuszczać dźwięk. Jego firma, Williams Screen Co., odniosła spory sukces w latach pięćdziesiątych XX wieku.
Czy Williams na pewno jest wynalazcą, nie wiadomo, gdyż wzmianki o „srebrnym ekranie” można znaleźć już w gazetach datowanych na 1900 rok. Wiadomo za to na pewno, że w latach dwudziestych „srebrny ekran” zaczął być powszechnie używany w odniesieniu do kin i przemysłu filmowego. Mimo iż w dzisiejszych czasach ekrany kinowe są białe, lub w odcieniach bieli, określenie srebrny ekran wciąż ma się dobrze.
Źródła:
https://www.answerbag.com/q_view/6512
https://www.dictionary.com/e/silver-screen-terms/
https://www.scienceandmediamuseum.org.uk/objects-and-stories/very-short-history-of-cinema
